هر آدمی توی دلش، یه آتشفشانِ خاموش داره، تا یه روزی که نمی‌دونه کِی هست، به دستِ کسی که نمی‌دونه کی هست روشن بشه...
قسمت تلخِ ماجراش وقتیه که موقع سوختن، تازه می‌فهمه اونی که شعله به وجودش کشیده، دیگه هیچوقت نمی‌تونه خاموشش کنه!
یه روز با یه سلام ساده، اومدی بند‌بند وجودم رو به آتیش کشیدی و رفتی!
حالا چه می‌دونی من، چندهزار سال باید بسوزم تا فراموشت کنم؟

پویا  جمشیدی