وقتی شاملو ‌گفته:

«اشکها را پشت لبخندی مخفی می‌کنیم که خیلی درد می‌کند، و هیچکس نمی‌فهمد ما را دردِ همین نفهمیدن می‌کشد؛نه زخمها.»

دوست داشتم باشم و بهش میگفتم؛منم همیشه آرزو میکردم یه نفرو شبیه به خودم برای خودم داشتم، همونقدر رفیق، همونقدر همراه، همونقدر صبور، که میتونستم باهاش خیلی راحت درد و دل کنم.