تا تو بودی در شبم، من ماه تابان داشتم/کاظم بهمنی

تا تــو بـــودی در شــبم، من ماه تابان داشـــتم
روبروی چشم خود چشمی غزلخوان داشــتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده دار وصل نیــست
یــــک زمان پیشآمدی بــودم که امکان داشــتم

ماجــــراهایی که با من زیر باران داشـــــــتی
شـــعر اگر می شد قریب پنج دیوان داشــتم

بعد تــو بیــش از هــمه فــکرم به این مشــغول بود
مــــــــن چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم؟!

ساده از «من بی تو می میرم» گذشتی خوب من!
من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشــتم

لــــحظه ی تشییع من از دور بـــویت می رســــید
تا دو ســــاعت بـــعد دفنم همچنان جان داشــتم!!

"کاظم بهمنی"